Warszawa, 12 marca 2025 – Polityka, jak morze w czasie sztormu, miota statkiem rządów, a na pokładzie Polski i świata widzimy kapitanów, których osobiste chaosy zdają się przenikać do ich decyzji. Donald Tusk i Andrzej Duda toczą kolejną odsłonę swojego sporu, tym razem o miedź i relacje z USA, podczas gdy na arenie międzynarodowej Donald Trump sieje zamęt, wstrzymując wsparcie dla Ukrainy i grając na własne ego. Czy żyjemy w czasach, gdy osobiste burze przywódców stają się tajfunami destabilizującymi porządek?
Polski chaos: miedź jako pretekst
Najnowszy konflikt między premierem Tuskiem a prezydentem Dudą wybuchł na początku marca, po wywiadzie Dudy w TVN24. Dziennikarz zapytał o możliwość współpracy z USA w kontekście polskich zasobów, w tym miedzi. Prezydent odpowiedział oględnie, podkreślając konieczność ochrony narodowych interesów, ale Tusk błyskawicznie wykorzystał to jako punkt zaczepienia. Na platformie X oskarżył Dudę o gotowość „oddania polskiej miedzi Amerykanom”, co ten stanowczo odrzucił jako kłamstwo i manipulację. Kulisy wskazują, że sugestia mogła być medialną pułapką – pytanie o miedź miało nawiązywać do ukraińskich złóż metali rzadkich, a nie polskich realiów. Tusk jednak nie odpuścił, grając na emocjach i narodowej dumie.
Ten spór to nie tylko polityczna szermierka przed wyborami prezydenckimi. To odbicie osobistych cech liderów: Tusk, impulsywny i skłonny do konfrontacji, kontra Duda, często reagujący emocjonalnie na zarzuty. Ich chaos – brak wzajemnego zaufania i skłonność do eskalacji – przenosi się na scenę polityczną, destabilizując ją w chwili, gdy Polska potrzebuje stabilności wobec globalnych wstrząsów.
Trump: narcyzm i golf kontra świat
Za oceanem Donald Trump, świeżo po powrocie do Białego Domu, zdaje się kierować zasadą „po mnie choćby potop”. Wstrzymanie dzielenia się wywiadem z Ukrainą po burzliwym spotkaniu z Wołodymyrem Zełenskim w lutym 2025 to tylko wierzchołek góry lodowej. Trump, jak zauważają obserwatorzy, widzi świat przez pryzmat własnych korzyści – poza golfem i zyskiem liczy się tylko jego ego. Dla niego Ukraina to pionek w grze, a Zełenski, próbujący odbijać piłeczkę listami na Twitterze, wygląda na kapitana tonącego kutra, walczącego z huraganem.
Prawicowa administracja USA pod wodzą Trumpa zdaje się ślepa na długofalowe konsekwencje. Wycofanie wsparcia dla Kijowa skłoniło Londyn do tworzenia „koalicji chętnych” na czele z Keirem Starmerem, a w Kanadzie Mark Carney, nowy lider po Justinie Trudeau, szykuje się na pragmatyczną odpowiedź na Trumpowe cła i groźby „aneksji”. Świat reaguje dyplomatycznie, by nie drażnić lwa, ale każdy wie, że jego ryk może zwiastować katastrofę.
Statek w tajfunie
Polityczny chaos, który widzimy, ma swoje korzenie w ludzkich słabościach. Tusk i Duda, uwikłani w osobiste animozje, przenoszą je na krajową scenę, podczas gdy Trump, z narcystycznym zacięciem, destabilizuje globalny porządek. Zełenski, Starmer, Carney i reszta próbują trzymać kurs, ale fale tajfunu – napędzane egoizmem, krótkowzrocznością i brakiem współpracy – są coraz wyższe.
Żyjemy na statku miotanym sztormem, gdzie kapitanowie bardziej walczą o ster niż o przetrwanie. Czy Polska i świat zdołają znaleźć spokojne wody, czy chaos osobisty liderów zatopi nas wszystkich? Odpowiedź zależy od tego, czy zdołamy wznieść się ponad ich burze – bo na razie tajfun tylko przybiera na sile.
Autor: Rafał Chwaliński
