Polacy w potrzasku pracy bez sensu. Ekspertki: „To już nie tylko kwestia zarobku, ale zdrowia psychicznego”
Z najnowszych danych wynika, że nawet 80 proc. Polaków nie odczuwa pasji do pracy, a 77 proc. nie dostrzega w niej sensu. Praca stała się źródłem stresu i wypalenia – alarmują dr Ewa Woydyłło-Osiatyńska i prof. Karolina Wigura, które w rozmowie z agencją Newseria próbują odpowiedzieć na pytanie, co poszło nie tak.
– „Zwykle słyszy się zbitkę: ciężka praca, męcząca praca. Obawiam się, że bardzo często praca postrzegana jest jako mozół, jako coś, co przerasta siły” – mówi dr Ewa Woydyłło-Osiatyńska, psycholog i terapeutka uzależnień.
Słowa te znajdują potwierdzenie w badaniach SW Research i agencji Runaways. Choć ponad dwie trzecie Polaków uważa, że są dobrzy w tym, co robią, aż czterech na pięciu nie czuje z tego satysfakcji ani sensu. Dodatkowo niemal połowa młodych osób (Zetek i milenialsów) deklaruje, że praca odbiera im energię na cieszenie się życiem po godzinach.
– „Wiemy, że powojenne pokolenie boomersów to pokolenie etosu pracowitości. Pokolenie najnowsze, Zetek, stawia na to, że nie tylko praca nadaje sens życiu, ale także i inne czynności, a czas wolny jest bardzo istotny” – tłumaczy prof. Karolina Wigura z Instytutu Socjologii UW, członkini Fundacji Kultura Liberalna.
Problem pogłębiają nowe technologie i praca zdalna, które coraz bardziej rozmywają granicę między domem a biurem. – „Work–life balance to raczej formuła magiczna. Tak naprawdę nie opisuje rzeczywistości” – ocenia prof. Wigura. Wskazuje, że dzisiejszy pracownik jest rozpięty między „mozolnym etosem transformacyjnym” a wyzwaniami cyfrowej przyszłości.
Nieco więcej optymizmu wnosi dr Woydyłło-Osiatyńska, która dostrzega, że społeczeństwo zaczyna szukać sposobów na regenerację: joga, medytacja, siłownia. – „Ludzie zaczynają wyciągać wnioski, żeby nabrać energii, odreagować” – mówi.
Jednak nawet te działania nie rozwiążą głównego problemu: braku sensu i przedefiniowania celu pracy. Obie ekspertki są zgodne – nadszedł czas, by przemyśleć, czym praca ma być w XXI wieku. Czy nadal tylko źródłem dochodu, czy może przestrzenią realizacji, sensu i zdrowej egzystencji?
